Classes & Chicago

Hé, hallo, hoe is het ermee.

Het echte leven is inmiddels begonnen en is drukker dan ooit.
Women and gender studies is heel erg interessant en vol met gepassioneerde feministische tieners die erg graag aan het woord zijn. Het huiswerk dat we moeten doen is daarentegen minder leuk (erg veel lezen en moeilijke woorden die ik in ons nederlandse kleuterschool engels nog nooit ben tegengekomen). Een GPA van 4.0 zal het wel niet worden dus, maar ik ben wel erg blij dat ik eindelijk iets leer over dingen die me interesseren in plaats van spierweefsels en kernfysica. Daarnaast zijn inmiddels de Lacrosse trainingen begonnen en ben ik helaas geen natuurtalent, maar toch wel leuk zo af en toe even bewegen. 

Verder liep ik een paar weken terug door Chicago. We waren met een groep van zeven meiden: Alicia en Julia uit Duitsland, Helena en Astrid uit Zweden, Mai uit Japan, Zineb uit Marokko en ik. Chicago was prachtig en heel relaxed. Een van mijn persoonlijke favorieten waren de treinreisjes waarbij je de stad op meters afstand te zien kreeg zonder je daadwerkelijk fysiek te hoeven voortbewegen. We hebben Millenium park bezocht, een tour gedaan van het centrum downtown, vuurwerk gezien vanaf de navy pier, deep-dish-Chicago-style pizza gegeten (dit zijn de meest monsterlijke pizza's die je je kunt voorstellen) en de plaatselijke Topshop, Forever 21, H&M en Zara bezocht. Wat een cultuurfanaten zijn we toch. Het was in ieder geval heel erg leuk en gezellig. Het weekend begon overigens met een bezoekje aan soldier field stadium gevuld met 60,000 krijsende twaalfjarigen en hun ouders voor een concert van One Direction. Ik had me vrijwillig opgeofferd mee te gaan omdat Helena echt diehard fan was en heb me prima vermaakt. Poepmuziek of niet, het was erg leuk.

Ondertussen begin ik Nederland (en met Nederland bedoel ik mams, paps, broer en vriendinnen) al wel een klein beetje te missen. Het de hele tijd in Engels praten, hoewel dat steeds meer vanzelf gaat, is best vermoeiend en ontzettend irritant als je de juiste woorden niet kan vinden. In Nederland kon ik gewoon random geluiden maken en begrepen jullie me. En brood. Ik mis brood. Het brood hier stinkt.

Ik zit overigens niet depressief te wezen in mijn dorm en heb het nog steeds prima naar m'n zin. Je bent hier nooit echt alleen en er is altijd wel iets te doen. Bovendien probeer ik zoveel mogelijk vol te plannen en staat er misschien een retourtje New York op het programma voor Fall Break. Iedereen is aardig, alles is leuk, met mij gaat het prima.

Groetjes en knuffels,
Hester